Μερικά εύλογα ερωτήματα

Μέσα στο όλο θέατρο του παραλόγου των τελευταίων ημερών που επικρατούσε ( χωρίς καμία εξαίρεση ) στα ελληνικά τηλεοπτικά ΜΜΕ, η "βασική λογική" , πέρα από το καθαρά ηθικολογικό περιεχόμενό της, ήταν ότι η χώρα μας έχει συμφέρον να μην χαλάσει τις «παραδοσιακά» καλές σχέσεις με τους «φίλους» Άραβες. Αυτό το επιχείρημα χρησιμοποιείται πολύ συχνά. Αλήθεια όμως, από πού προκύπτει κάτι τέτοιο; Διότι τα πραγματικά γεγονότα μάς οδηγούνε σε ακριβώς αντίθετα συμπεράσματα. Ας δούμε, όμως, κάποια από αυτά:

Τα Παλαιστινιακά Εδάφη ανήκουνε στον Οργανισμό Ισλαμικής Διάσκεψης (ΟΙΔ), του οποίου οι θέσεις ήτανε πάντα ενάντια στα ελληνικά συμφέροντα. Γενικός Γραμματέας τού εν λόγω Οργανισμού είναι ο Τούρκος Ισάνογλου.

Σε κάθε κρίση, σε ό,τι θέμα αφορά τις σχέσεις μας με την Τουρκία, ο ΟΙΔ έχει υποστηρίξει πάντα θέσεις υπέρ των τουρκικών συμφερόντων.

Στην Κύπρο, αναγνωρίζει το κατοχικό καθεστώς της Άγκυρας, το οποίο μάλιστα το δέχθηκε και ως μέλος του.

Στην Θράκη, υποστηρίζει τις ακραίες φωνές του τουρκικού Προξενείου και κατηγορεί την Ελλάδα για παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων των μελών της «τουρκικής» (!!!) μειονότητας.

Ο ΟΙΔ υποστηρίζει την "κοσσοβοποίηση" όχι μόνο της ελληνικής Θράκης, αλλά και της υπόλοιπης Ευρώπης, όπου μπορεί, φυσικά, να ανασύρει τέτοιο ζήτημα, και κυρίως των Βαλκανίων. Για παράδειγμα, στην γειτονική μας Βουλγαρία και την ΠΓΔΜ.

Στον πόλεμο ενάντια στην ορθόδοξη Σερβία, όλοι αυτοί οι «παραδοσιακοί μας φίλοι», Άραβες, υποστήριξαν (ενεργά: παρέχοντας οπλισμό, τρόφιμα, και ό,τι είδους βοήθεια ήταν αναγκαία [εκτός της διπλωματικής φυσικά] προς τους μουσουλμάνους) τον τεμαχισμό της και, από την άλλη, την ενδυνάμωση και την δημιουργία ισλαμικών κρατών στην Ευρώπη (Βοσνία, Κόσσοβο, κλπ).

Ο Οργανισμός Ισλαμικής Διάσκεψης παρέχει υποστήριξη στην πραγματοποίηση της «Μεγάλης Αλβανίας», βλέποντας την Τσαμουριά ως την υπό ελληνική κατοχή… Παλαιστίνη, που πρέπει να απελευθερωθεί.

Σε όλα τα παραπάνω, οι «φίλοι» μας Παλαιστίνιοι συντάσσονται απόλυτα με τον οργανισμό, του οποίου αποτελούνε μέλη, κάτι το οποίο δεν θα έπρεπε καθόλου να μας εκπλήττει.

Αυτή είναι η λογική του παραλόγου μίας χώρας (στην συγκεκριμένη περίπτωση, της δικιάς μας), που σκάβει τον ίδιο της το λάκκο και που σύντομα, σε μια κρίση με την Τουρκία, κινδυνεύει να βρεθεί χωρίς κανέναν σύμμαχο στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου. Τα τελευταία χρόνια, πάντως, οι σχέσεις Τουρκίας – Ισραήλ έχουνε ψυχρανθεί επικίνδυνα. Βέβαια, η Ελλάδα φαίνεται να το προσπερνά αυτό, ή ακόμη και να το αγνοεί, αφού "οι Εβραίοι δεν είναι παραδοσιακοί μας φίλοι"…