Ελλάδα:Για μια ακόμα φορά άβουλος παίκτης του διεθνούς συστήματος

Την ώρα που ο τούρκος Πρωθυπουργός, στο Νταβός, ξεσάλωνε κατά της ισραηλινής επιχείρησης εξουδετέρωσης της ισλαμοφασιστικής Χαμάς και τις αμέσως επόμενες ώρες προβάλλονταν εικόνες Αράβων της Λωρίδας της Γάζας να κρατούν φωτογραφίες του Ερντογκάν, η κενότητα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής έκανε έντονα αισθητή την παρουσία της.

Αντί η ηγεσία του ελληνικού κράτους να αδράξει την ευκαιρία να καταγγείλει την τουρκική υποστήριξη στην ισλαμική τρομοκρατία, προερχόμενη μάλιστα από τόσο υψηλό πολιτικό επίπεδο, ανοίγοντας παράλληλα δρόμο στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ προς αντιμετώπιση ομόρριζων εχθρών, προτίμησε ακόμα μια φορά να προχωρήσει σε επιδείξη σιωπηλής στήριξης στην ισλαμιστική κυβέρνηση της γείτονος χώρας.

Πρέπει να αντιληφθεί επιτέλους, λαός και ηγεσία της Ελλάδας, ότι οι Άραβες πέριξ και εντός του Ισραήλ δεν είναι επουδενί σύμμαχοί μας.Αντιθέτως, είναι πιστοί σύμμαχοι της ισλαμιστικής κυβέρνησης της Τουρκίας. Από την άλλη, το Ισραήλ, ενώ έχει προσφέρει πολλές φορές στην χώρα μας τις αφορμές για το ξεκίνημα μιας γόνιμης διακρατικής συμμαχίας σε διπλωματικο-στρατιωτικούς τομείς, οι ελληνικές ηγεσίες μέχρι τώρα, είτε συνεργάστηκαν πολύ περιορισμένα και απρόθυμα, είτε έπραξαν και αρνητικά.

Δυστυχώς, η νυν ελληνική διακυβέρνηση, καθώς και μια μελλοντικά πιθανή υπό την ηγεσία του Γ.Α.Π., χωρίς ίχνος διεθνοσχεσικού ρεαλισμού, λειτουργούν καταστρεπτικά για το μέλλον της χώρας μας...

Ένας χρόνος χωρίς τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο

Μεγάλο το κενό που μας άφησε ο θάνατος του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Η απώλεια υπήρξε μεγάλη και για το έθνος αλλά και για ολόκληρη την Ορθοδοξία που έχασε ένα λαμπρό ηγέτη της. Η επιστροφή στην παράδοση του τόπου, ο εκτοπισμός των δυτικόδουλων που λυμαίνονται καιρό τώρα την χώρα και μια πραγματική Ελληνική παιδεία ως εγγύηση του μέλλοντος για την ελληνική νεολαία, είναι επίκαιρα σήμερα όσο ποτέ άλλοτε. Αυτές ήτανε οι αξίες για τις οποίες πάλεψε ο πολυαγαπημένος μας αρχιεπίσκοπος. Αιωνία του η μνήμη!

στην φωτ. Ο Χριστόδουλος μαζί με τον Πατριάρχη Αλέξιο. Και οι δύο απεβίωσαν το 2008.

Φτάνει στο τέλος της η «ειδική σχέση» Ισραήλ – Αμερικής;

Άρθρο του Αμερικανού Justin Raimondo

Ο Τζάστιν Ρέιμοντο ανήκει σε αυτούς που θεωρούνε ότι η σχέση των ΗΠΑ με το Ισραήλ, πλέον, έχει αρχίσει να βλάπτει τις ίδιες τις ΗΠΑ και τα συμφέροντά τις. Έτσι, και με βάση την φιλελεύθερη πολιτική παράδοση η οποία αντιτίθεται στην σιωνιστική πολιτική του κράτους του Ισραήλ, ο Ρέιμοντο θεωρεί ότι η χώρα του πρέπει να επαναξιολογήσει την φιλο-ισραηλινή της στάση και να προσεγγίσει ξανά τα αραβικά κράτη. Κάτι τέτοιο δεν είναι διόλου απίθανο. Όμως, φυσικά, και το Ισραήλ από μέρους του θα πρέπει να προβεί και αυτό σε νέες συμμαχίες, έτσι ώστε να διαφυλάξει τα συμφέροντά του και, εν τέλει, την ίδια του την ύπαρξη. Ο 21^ος αιώνας μας επιφυλάσσει αναμφισβήτητα αρκετές εκπλήξεις.

Ο ρόλος που διαδραματίστηκε από το Ισραήλ, ως ο καταλύτης του πολέμου στη Μέση Ανατολή, σχολιάστηκε προχθές από τον David Sanger της New York Times, υπογραμμίζοντας, επίσης, την σημασία της πρόσφατης απαίτησης από το Ισραήλ πιο αποτελεσματικών βομβών που παράγονται στις ΗΠΑ, καθώς επίσης και άδεια εισόδου πτήσεων στον Ιρακινό εναέριο χώρο σε περίπτωση πολεμικής σύρραξης με το Ιράν. Και τα δύο αιτήματα απορρίφτηκαν.

Από τότε, έχει κορυφωθεί η ένταση μεταξύ των δυο χωρών. Το πρώτο δημόσιο ξέσπασμα αυτής της έντασης σχετιζόταν με την απόφαση ψηφίσματος του ΟΗΕ, όταν ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός Ehud Olmert, περηφανευόταν στον κόσμο για τον τρόπο που μίλησε στον Πρόεδρο των ΗΠΑ, και την απαίτησή του για αποχή της Αμερικής από την ψήφο του Συμβουλίου Ασφαλείας. Αν και οι ΗΠΑ δεν αποκάλεσαν ανοιχτά ψεύτη τον Olmert, με τη στάση τις αρνήθηκαν να επιβεβαιώσουν το περιστατικό και ο εκπρόσωπος τύπου του State Department κατσάδιασε το Ισραήλ. «Τα σχόλια του Olmert», σχολίασε, «είναι απολύτως ανακριβή, 100%, παντελώς μη αληθή». Επίσης, συμβούλευσε την Ισραηλινή κυβέρνηση να ανακαλέσει.

Πνέει πραγματικά τα λοίσθια η Αμερικανο-Ισραηλινή «ειδική σχέση»; Αν μη τι άλλο είναι αυτή μια συνηθισμένη αντίδραση αυτού του τόσο «αγαπημένου ζευγαριού»; Ως συνήθως, τα μικροκαυγαδάκια μεταξύ των δυο περιορίζονταν πίσω από κλειστές πόρτες. Ο εν λόγω όμως διαξιφισμός διεξήχθη ανοιχτά στη διεθνή σκηνή και μια τέτοια συμπεριφορά δεν μπορεί παρά να είναι εξαιρετική. Δείχνει ότι συντελείται μια συνταρακτική αλλαγή της Αμερικάνικης πολιτικής, η οποία εξαναγκάζεται από τις παρούσες περιστάσεις, από την στάση του Ισραήλ, και γενικώς από την τελευταία όλο και πιο διογκωμένη ένταση, η οποία πάντα ήταν υπαρκτή, μεταξύ Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ.

Ο Matt Yglesias του Αμερικανικού Κέντρου Προόδου αποδοκίμασε την άξεστη συμπεριφορά του Olmert: «φαίνεται ότι το μόνο που κάνει είναι να γυρνά από δω και από κει κομπάζοντας για τα κατορθώματα του». Αν και αυτή η συμπεριφορά εμποδίζει, εν τέλει, την πραγματοποίηση των Ισραηλινών αιτημάτων, ο Yglesias έχει δίκιο: μας μαρτυράει πολλά. Μας μαρτυράει, ποιος έδινε συνήθως τις εντολές και ποιος ήταν ο εντολοδόχος.

Οι σχέσεις, όπως διαμορφώθηκαν κατά την διάρκεια της πρώτης, και αρκετής από τη δεύτερη, θητείας του Bush, πήραν μια ριζική τροπή στις τελευταίες μέρες της περιόδου Bush. Με την αποχώρηση των Νεοσυντηρητικών από τη διακυβέρνηση, σε κλίμα παταγώδους αποτυχίας, η απόκλιση των Αμερικανικών και των Ισραηλινών συμφερόντων έγινε δημοσίως γνωστή: κάτι τέτοιο, φυσικά, παλαιότερα ήτανε ακατόρθωτο να διακρίνει κανείς (πχ, η διευθέτηση της βίζας έδινε στους Ισραηλινούς απεριόριστα δικαιώματα διαμονής στις ΗΠΑ). Κάτι που δύσκολα περνά απαρατήρητο ήταν επίσης η σύλληψη δύο πολύ σπουδαίων αξιωματούχων του AIPAC, του Ισραηλινού λόμπυ. Και οι δυο τους είχαν κατηγορηθεί για κατασκοπεία, και ότι είχαν ως συνεργό τους τον Larry Fraklin, βετεράνο του μυστηριώδους «Office of Special Plans» του Douglas Feith, καθώς και έναν νεοσυντηρητικό της σχολής Ledeen. Ο Fraklin αποδείχθηκε ένοχος για κατασκοπεία και του δόθηκε ποινή 12 ετών, καθώς και η ευκαιρία για να κλέψει λίγο χρόνο, καταθέτοντας ως μάρτυρας στη δίκη κατά των δύο, του Steve Rosen (πρώην αρχιλομπύστα της AIPAC) και του Keith Weissman (ειδικός σε ζητήματα που αφορούν το Ιράν), οι οποίοι οδηγήθηκαν στην σύλληψη από δύο επιδρομές του FBI στα κεντρικά της AIPAC στην Ουάσιγκτον.

Φυσικά, στη δημόσια σκηνή όλα φαίνονται ακόμη μέλι-γάλα για τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, αλλά όταν έχουμε να κάνουμε με τον ζοφερό κόσμο της κατασκοπείας, οι ΗΠΑ προτίμησαν το μονοπάτι του πολέμου. Κοιτάξτε για παράδειγμα στην υπόθεση με τον Ben Ami Kadish. Έχουμε να κάνουμε με κάποιον κοντά στα ογδόντα του που με δυσκολία πλέον συμμετέχει στις συναντήσεις των εβραίων βετεράνων πολέμου, ο οποίος πρόσφατα οδηγήθηκε στο δικαστήριο και κατηγορήθηκε για κατασκοπεία, όπως και οι υπόλοιποι κατάσκοποι, για το Ισραήλ, που στρατολογήσανε και τον Jonathan Pollard. Παρεμπιπτόντως, ο Pollard θεωρείται ήρωας στο Ισραήλ, και μάλιστα υπάρχει και κάποιο μνημείο αφιερωμένο σε αυτόν, ή αν δεν κάνω λάθος, κάποιος δρόμος πήρε το όνομά του. Όπως και να ‘χει, η εκστρατεία για την απελευθέρωσή του συνεχίζεται: αυτή είναι μια πάγια απαίτηση της Ισραηλινής κυβέρνησης, που ωστόσο δεν έχει πραγματοποιηθεί.

Όπως αρκετοί παρατήρησαν, ωστόσο, ο Bush έδωσε χάρη σε έναν άλλο αξιοσέβαστο Ισραηλινό ήρωα (μετά τον θάνατό του), τον Charles Winters, έναν Αμερικανό πολίτη, που καταδικάστηκε το 1948 για την παραβίαση του συμφώνου Ουδετερότητας σχετικά με την προμήθεια όπλων από τις ΗΠΑ στην Παλαιστίνη, όπου οι δυνάμεις του Irgun και Haganah μάχονταν ενάντια στους Βρετανούς και τους Άραβες.

Αυτό όμως δεν είναι αρκετό για να ικανοποιήσει το Τελ Αβίβ. Το ζήτημα του Ιράν, καθώς και το ζήτημα του Κόλπου που έχει δημιουργήσει χάσμα ανάμεσα στις ΗΠΑ και το Ισραήλ, όλο και θα μεγαλώνει: αυτό συμβαίνει, διότι τα συμφέροντα των ΗΠΑ συγκρούονται όλο και πιο πολύ με τα συμφέροντα του Ισραήλ. Η αρχή έγινε με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και επιδεινώθηκε μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της Ενδεκάτης Σεπτεμβρίου.

Αν και στην αρχή κυριάρχησε το αίσθημα του «είμαστε όλοι Ισραηλινοί τώρα», όπως θριαμβολογούσε και ο Marty Peretz, αυτό δεν συνεχίστηκε και ούτε θα μπορούσε να συνεχιστεί, διότι οι σχέσεις των ΗΠΑ και του μουσουλμανικού κόσμου, και πιο συγκεκριμένα με τις αραβικές χώρες της Μέσης Ανατολής, από εκείνη τη στιγμή βρέθηκαν στο επίκεντρο. Στην πραγματικότητα οι Ισραηλινοί επισκιάστηκαν: ορκιστήκαμε να νικήσουμε και να καταστρέψουμε την al-Qaeda, αλλά αυτό δεν θα ήταν δυνατό χωρίς την βοήθεια των Αράβων. Στην μάχη ενάντια στον bin Laden, προβιβάσαμε την σημασία των Αράβων συμμάχων μας, σε βάρος του Ισραήλ.

Ενώ, φαινομενικά, οι ΗΠΑ εμφανίζονται να είναι στενά δεμένες με το Ισραήλ, οι δρόμοι τους παρεκκλίνουν όλο και πιο πολύ. Ο κλονισμός μεταξύ του Λευκού Οίκου (επί Bush) και των Ισραηλινών έχει επιταχυνθεί και με την αβεβαιότητα της αυριανής κυβέρνησης, όπου είναι αβέβαιο το τι θα φέρει η διαμάχη για την εξουσία μεταξύ των ρεαλιστών και λικουντνικών [Likud, κόμμα του Ισραήλ στα δεξιά του πολιτικού φάσματος].

Η επίθεση στη Γάζα βρήκε εντελώς απροετοίμαστο τον ΟΗΕ και αναζωπύρωσε τις εντάσεις μεταξύ ΗΠΑ – Ισραήλ. Αυτό που σηματοδοτούνε τα γεγονότα στη Γάζα είναι μια στροφή για το Ισραήλ, ένα καθαρό σπάσιμο, από την προηγούμενη κατάσταση καθεστώτος δορυφόρου της Αμερικής στη Μέση Ανατολή. Ξεκάθαρα πλέον βαδίζουνε μόνοι τους, κηρύσσοντας έναν πόλεμο ολοκληρωτικής βίας προς όλους τους γείτονές τους. Οι επεκτατικές του βλέψεις του Ισραήλ έχουνε πάρει τελευταία τεράστιες διαστάσεις, όπως σημείωσε πρόσφατα και ο Seymour Hersh, στην αποκάλυψή του για τις δραστηριότητές του στο Κουρδιστάν. Επίσης το ότι οι πηγές του Hersh προέρχονταν μέσα από τις υπηρεσίες πληροφοριών και από κυβερνητικούς κύκλους μαρτυράει πολλά για την αυξανόμενη απόκλιση ΗΠΑ και Ισραήλ.

Τα γεγονότα μας δείχνουν μια δραματική κλιμάκωση, και η Γάζα είναι μόνο η αρχή. Μπορεί το Ισραήλ να ισχυρίζεται ότι αντιπροσωπεύει τη Δύση και ότι αξίζει την υποστήριξή μας, αλλά στην πραγματικότητα απομακρύνεται όλο και πιο πολύ από τη Δύση, και μοιάζει περισσότερο με ένα τυπικό δεσποτικό μεσανατολικό κράτος, κεκαλυμμένο με το μανδύα μιας υποτιθέμενης «δημοκρατίας». Η απαγόρευση των αραβικών κομμάτων, καθώς και η άνοδος του Avigdor Lieberman, ενός ρατσιστή και θεοκράτη, σε κορυφαίο Ισραηλινό πολιτικό, μαρτυράει ποιο είναι το μέλλον της φιλελεύθερης δημοκρατίας στο Ισραήλ. Στην μανιώδη εκστρατεία των Ισραηλινών για επέκταση και πραγματοποίηση του ονείρου τους για ένα «Μεγάλο Ισραήλ», το επιχείρημα ότι αποτελούνε την μόνη δημοκρατία της περιοχής γίνεται όλο και πιο κενό.

Πηγή: AntiWar

Μερικά εύλογα ερωτήματα

Μέσα στο όλο θέατρο του παραλόγου των τελευταίων ημερών που επικρατούσε ( χωρίς καμία εξαίρεση ) στα ελληνικά τηλεοπτικά ΜΜΕ, η "βασική λογική" , πέρα από το καθαρά ηθικολογικό περιεχόμενό της, ήταν ότι η χώρα μας έχει συμφέρον να μην χαλάσει τις «παραδοσιακά» καλές σχέσεις με τους «φίλους» Άραβες. Αυτό το επιχείρημα χρησιμοποιείται πολύ συχνά. Αλήθεια όμως, από πού προκύπτει κάτι τέτοιο; Διότι τα πραγματικά γεγονότα μάς οδηγούνε σε ακριβώς αντίθετα συμπεράσματα. Ας δούμε, όμως, κάποια από αυτά:

Τα Παλαιστινιακά Εδάφη ανήκουνε στον Οργανισμό Ισλαμικής Διάσκεψης (ΟΙΔ), του οποίου οι θέσεις ήτανε πάντα ενάντια στα ελληνικά συμφέροντα. Γενικός Γραμματέας τού εν λόγω Οργανισμού είναι ο Τούρκος Ισάνογλου.

Σε κάθε κρίση, σε ό,τι θέμα αφορά τις σχέσεις μας με την Τουρκία, ο ΟΙΔ έχει υποστηρίξει πάντα θέσεις υπέρ των τουρκικών συμφερόντων.

Στην Κύπρο, αναγνωρίζει το κατοχικό καθεστώς της Άγκυρας, το οποίο μάλιστα το δέχθηκε και ως μέλος του.

Στην Θράκη, υποστηρίζει τις ακραίες φωνές του τουρκικού Προξενείου και κατηγορεί την Ελλάδα για παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων των μελών της «τουρκικής» (!!!) μειονότητας.

Ο ΟΙΔ υποστηρίζει την "κοσσοβοποίηση" όχι μόνο της ελληνικής Θράκης, αλλά και της υπόλοιπης Ευρώπης, όπου μπορεί, φυσικά, να ανασύρει τέτοιο ζήτημα, και κυρίως των Βαλκανίων. Για παράδειγμα, στην γειτονική μας Βουλγαρία και την ΠΓΔΜ.

Στον πόλεμο ενάντια στην ορθόδοξη Σερβία, όλοι αυτοί οι «παραδοσιακοί μας φίλοι», Άραβες, υποστήριξαν (ενεργά: παρέχοντας οπλισμό, τρόφιμα, και ό,τι είδους βοήθεια ήταν αναγκαία [εκτός της διπλωματικής φυσικά] προς τους μουσουλμάνους) τον τεμαχισμό της και, από την άλλη, την ενδυνάμωση και την δημιουργία ισλαμικών κρατών στην Ευρώπη (Βοσνία, Κόσσοβο, κλπ).

Ο Οργανισμός Ισλαμικής Διάσκεψης παρέχει υποστήριξη στην πραγματοποίηση της «Μεγάλης Αλβανίας», βλέποντας την Τσαμουριά ως την υπό ελληνική κατοχή… Παλαιστίνη, που πρέπει να απελευθερωθεί.

Σε όλα τα παραπάνω, οι «φίλοι» μας Παλαιστίνιοι συντάσσονται απόλυτα με τον οργανισμό, του οποίου αποτελούνε μέλη, κάτι το οποίο δεν θα έπρεπε καθόλου να μας εκπλήττει.

Αυτή είναι η λογική του παραλόγου μίας χώρας (στην συγκεκριμένη περίπτωση, της δικιάς μας), που σκάβει τον ίδιο της το λάκκο και που σύντομα, σε μια κρίση με την Τουρκία, κινδυνεύει να βρεθεί χωρίς κανέναν σύμμαχο στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου. Τα τελευταία χρόνια, πάντως, οι σχέσεις Τουρκίας – Ισραήλ έχουνε ψυχρανθεί επικίνδυνα. Βέβαια, η Ελλάδα φαίνεται να το προσπερνά αυτό, ή ακόμη και να το αγνοεί, αφού "οι Εβραίοι δεν είναι παραδοσιακοί μας φίλοι"…

Ένα άλλο Ισραήλ

Άρθρο του Ισραηλινού πολιτικού Avigdor Eskin

Σε έναν νέο πολύ-πολικό Κόσμο ακόμη και πρώην αφοσιωμένοι σύμμαχοι των Ηνωμένων Πολιτειών θα χρειαστεί να αναθεωρήσουνε τις θέσεις τους

Οι πληροφορίες σχετικά με την Ρωσσο-γεωργιανή σύγκρουση φτάσανε στο Ισραήλ, για ευνόητους λόγους, μέσω των δυτικών ΜΜΕ. Ωστόσο, αρκετοί Ισραηλινοί πολίτες ακριβώς όπως και οι Ρώσσοι πατριώτες ήθελαν να δουν τα Ρωσσικά τάνκς να φτάνουν την Τιφλίδα. Ήτανε ξεκάθαρο ότι ο Ρωσσικός στρατός δρούσε ως απελευθερωτής, τον οποίο πολύ πιθανόν θα υποδέχονταν με επευφημίες οι ίδιοι οι Γεωργιανοί. Με τον ίδιο τρόπο που είχανε πράξει αρκετοί το 1982, όταν ο Ισραηλινός στρατός προέλασε στην Λιβύη: η υποδοχή ήταν με ροδάκινα και βερίκοκα και όχι με χειροβομβίδες. Από τότε πολλά έχουνε αλλάξει βέβαια, αλλά αυτό είναι μία άλλη υπόθεση.

Ο Ισραηλινός λαός προσδοκούσε την Ρωσσική νίκη, και αρκετοί ήταν οι Ισραηλινοί που κριτικάρανε την Ρωσσία που δεν προχώρησε μέχρι το τέλος. Αυτό ήταν το κοινό αίσθημα παρά το γεγονός ότι ο Ισραηλινός λαός είναι φίλος με τον Γεωργιανό και την Γεωργία. Οι Ισραηλινοί συμπαθούνε τους Γεωργιανούς διότι πολλοί από αυτούς ζήσανε στο παρελθόν στην Γεωργία. Αυτό όμως δεν μας αποτρέπει από το να συμπαθούμε και τους Οσσετούς. Και με αυτούς ζήσαμε μαζί στο παρελθόν και υπήρξαμε φίλοι μαζί τους. Αυτός είναι και ο λόγος που το Ισραήλ βρέθηκε σε μια πολύ δύσκολη θέση.

Σίγουρα κάποιος μπορεί να πει όμως ότι η κυβέρνηση του Ισραήλ έδρασε με έναν ικανοποιητικό τρόπο. Το Υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσσίας δήλωσε ότι η υπόθεση με τις Ισραηλινές στρατιωτικές προμήθειες προς τη Γεωργία είχε πια λυθεί. Η Ρωσσία έδειξε επίσης μια θετική στάση προς το Ισραήλ αφήνοντας να εννοηθεί σε αυτό ότι δεν θα προμήθευε το Ιράν με όπλα, αλλά ούτε όμως θα σταματούσε το εμπόριο με «ενοχλητικά» καθεστώτα.

Κάποιος που είναι γνώστης της γεωγραφίας στην περιοχή, γνωρίζει ότι το Ισραήλ είναι αρκετά μακριά από το Ιράν και ότι το Ιράν είναι μια αρκετά αστικοποιημένη χώρα. Ακόμη και αν Ιρανικά πυρηνικά όπλα υπάρχουν, αυτά δεν αποτελούνε απειλή για το Ισραήλ. Και το ίδιο το Ιράν είναι σχεδόν απίθανο ότι θα επιχειρούσε να μας χτυπήσει με πυρηνικά. Στην πραγματικότητα αυτή η απειλή είναι κατασκευασμένη και θα μπορούσε στο μέλλον να εξανεμιστεί με την δημιουργία μιας συμμαχίας μεταξύ του Ιράν και του Ισραήλ. Αυτό δεν είναι διόλου απίθανο λαμβάνοντας υπόψη τις αλλαγές που θα συντελεστούνε σε παγκόσμιο επίπεδο στο μέλλον. Αλλά και το Ιράν πρέπει και αυτό να δείξει συγκατάβαση. Για παράδειγμα είναι ανεπίτρεπτη η ρητορική κάποιων Ιρανών ηγετών.

Είναι χαρακτηριστικό το ότι η Ισραηλινή εφημερίδα «Haaretz» καθώς και η Βρετανική «Guardian», εκδίδανε την ίδια στιγμή φύλο τους με πρωταγωνιστικό άρθρο σχετικά με την ανάδυση του Ρωσσικού υπερ-κράτους σε έναν νέο πολύ-πολικό κόσμο. Παρά όμως το γεγονός του ότι τελικά Ρωσσικά τάνκς δεν εισέβαλαν στην Τιφλίδα, παρά τα μειονεκτήματα για την Ρωσσική πολιτική σε όλη αυτή την κρίση, παρά την κριτική που δέχθηκε η Ρωσσία, η Δύση την αντιμετώπισε εντελώς αδέξια.

Ποιος ο λόγος όμως το Ισραήλ να συμπαθεί τη Ρωσσία; Ένας λόγος είναι ότι η Δύση συμπεριφέρεται στη Ρωσσία όπως και σε αυτό. Για παράδειγμα αν κάποιος διαβάσει για το Ισραήλ στα δυτικά ΜΜΕ τότε θα σχηματίσει μια εντελώς λανθασμένη άποψη σχετικά με τη χώρα.

Κάποιος δεν πρέπει να αγνοεί επίσης τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Συνταρακτικές αλλαγές συντελούνται, λαμβάνοντας υπόψη, ιδιαίτερα, και την κατάσταση στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αν και είναι αλήθεια ότι υπάρχουν άνθρωποι στις ΗΠΑ που μπορούν να καταλάβουνε την Ρωσσία, η Αμερική δεν είναι σήμερα η Αμερική που όλοι γνωρίζαμε πριν 20 χρόνια. Η χώρα βασανίζεται από μια βαθιά κρίση και είναι μια χώρα με τα υψηλότερα επίπεδα κρατουμένων (αναλογικά) στον κόσμο. Καμία άλλη χώρα δεν συγκρίνετε σε επίπεδα κρατουμένων με τις ΗΠΑ.

Μπορεί κάποιος επίσης να φανταστεί την τεράστια έκταση του απολυταρχισμού, η οποίο φυσικά δεν μπορεί να φανεί στα πλούσια προάστια της Νέας Υόρκης. Αυτό είναι κάτι που κατατρώει τη χώρα. Πολλοί επίσης συγκρίνουνε την οικονομική κρίση που περνάει με αυτή του 1930. Είναι έτσι πραγματικά αξιοπερίεργο το τι θα καταφέρει να κάνει ο Ομπάμα για την Αμερική. Αν όμως δεν καταφέρει να κάνει κάτι;

Είναι δύσκολο να αξιολογήσει κανείς το πραγματικό μέγεθος της σύγχυσης στην οποία βυθίζεται αυτή τη στιγμή ο κόσμος. Σχετικά με το Ισραήλ, από την μία ακολουθεί ακόμη τις ΗΠΑ, από την άλλη όμως προσπαθεί να ισορροπήσει και με τη Ρωσσία. Η κατάργηση της βίζας με τη Ρωσσία είναι ένα παράδειγμα τέτοιας προσέγγισης. Αν κάποιος εκλάβει το ότι θρησκευτικές σχολές ξεφυτρώνουνε παντού στο Ισραήλ, και μελετήσει την ίδια την κοινωνία, θα δει ότι η νέα γενιά δεν θα θυμίζει τους Αμερικανοθρεμένους προκατόχους της.

Αυτή η Συντηρητική Επανάσταση που συμβαίνει στο Ισραήλ κάποια στιγμή θα κυριεύσει τα ανώτερα στρώματα και θα φτάσει στην ηγεσία της χώρας. Αυτή η τάση σήμερα είναι ήδη εμφανής.

Πηγή: Κόμμα Ευρασίας

Το Αζερμπαϊτζάν περιορίζει την ατλαντιστική προπαγάνδα

Το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης του Αζερμπαϊτζάν, από τις 30/12/2008, περιορίζει την δραστηρίοτητα φιλο-δυτικών Mέσων, όπως το BBC, Voice of America, Radio Free Europe κλπ.
Μια κίνηση ενδεικτική του στρατηγικού προσανατολισμού της χώρας πλέον, που μάλλον καλοβλέπει προς Ρωσία...

Δείγμα ενδοεθνικού παραλογισμού: Κίεβο εναντίον Μόσχας

Ζούμε αυτές τις ημέρες ακόμα μία διαμάχη μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, με αφορμή πάλι τα περί φυσικού αερίου χρέη της δεύτερης προς την πρώτη χώρα...

Ενώ στην πραγματικότητα, οι λεγόμενοι "Ανατολικοί Σλάβοι" αποτελούν το μεγάλο ρωσικό έθνος, όπου συμπεριλαμβάνονται Μεγαλορώσοι ( Ρώσοι) , Λευκορώσοι και Μικρορώσοι ( Ουκρανοί ) και ενώ, το πρώτο ρώσικο κράτος ήταν αυτό του Κιέβου, την πρωτεύουσα της χώρας των Μικρορώσων, Ουκρανίας, η σημερινή ατλαντιστική ηγεσία αυτής δημιουργεί πρόβλημα στην μεγάλη Ρωσία προς όφελος ιδιοτελών στόχων, που εξυπηρετούν αλλότρια, υπερατλαντικά συμφέροντα...

Για να γίνει αντιληπτό στους Έλληνες το "σουρρεαλιστικό" του πράγματος, ας αναλογιστούν την υποθετική περίπτωση "ανεξαρτητοποίησης της Πελοποννήσου" από την λοιπή Ελλάδα, φέροντας μάλιστα πολιτικο-στρατιωτικο-οικονομικά προβλήματα η "ανεξάρτητη Πελοπόννησος" στην τελευταία...

400 Λεττονοί ζητούν από τον Ρώσο "κροίσο" Αμπράμοβιτς να εξαγοράσει την χώρα τους...

Δεν πρόκειται για "φάρσα", σύμφωνα με το ρωσικό πρακτορείο Ria Novosti: http://en.rian.ru/world/20081229/119221445.html .

Aν και σε ένα ποσοστό,η είδηση φαίνεται να περιέχει ένα βαθμό "χιούμορ", ωστόσο, πέρα από μια επιφανειακή ανάγνωση του γεγονότος, αποτελεί ακόμα ένα δείγμα της αδυναμίας πολλών μικρών κρατών, που παλαιότερα αποτελούσαν συστατικά στοιχεία της Ε.Σ.Σ.Δ., να επιβιώσουν στο σημερινό διεθνές σύστημα, πραγματικά αυτόνομα...

Οι βαλτικές χώρες της τότε Ε.Σ.Σ.Δ. έδειξαν κάποτε να προτιμούνε την "made in America" "freedom" ( και όχι Ελευθερία, πραγματικά) .Ο καιρός που οι Η.Π.Α. και, γενικώτερα η Δύση, θα κείται μακράν αυτών, σε ζητήματα επιβιώσης τις, δεν απέχει και πολύ...

Ρωσική άσκηση στο Αιγαίο

Ρωσική αεροναυτική άσκηση θα διεξαχθεί, με την άδεια των ελληνικών αρχών, ΝΑ της Ρόδου, στις 3,4,8 και 10 Ιανουαρίου και νοτίως της Κρήτης στις 11 του ίδιου μήνα. Όπως έγινε γνωστό από το ελληνικό ΓΕΕΘΑ το ρωσικό αεροπλανοφόρο "Κουζνέτσοβ", που πλέει στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, ζήτησε από την Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας τη δέσμευση περιοχών εντός του FIR Αθηνών για τη διεξαγωγή αεροναυτικών ασκήσεων με τη συμμετοχή ρωσικών αεροσκαφών.

Πηγή: ΕΡΤonline

Απεβίωσε ο Σάμιουελ Χάντινγκτον

Απεβίωσε ο διεθνούς φήμης πολιτικός επιστήμων Σάμιουελ Χάντινγκτον. Υπήρξε ο συγγραφέας του πολυσυζητημένου έργου ‘Η Σύγκρουση των Πολιτισμών και ο Ανασχηματισμός της Παγκόσμιας Τάξης’ (1996). Στο βιβλίο του αυτό ανέπτυξε την θέση του ότι είναι κυρίως οι Πολιτισμοί αυτοί που καθορίζουν τις σχέσεις μεταξύ των Κρατών καθώς και την εσωτερική τους κατάσταση και όχι τόσο οι ιδεολογίες όπως πολύ συχνά πιστεύουν αρκετοί. Ο Χάντινγκτον χώρισε τον κόσμο σε πολιτισμικές ζώνες από τις οποίες προκύπτουν οι εξής πολιτισμοί: ο Δυτικός, ο Λατινοαμερικανικός, ο Αφρικανικός, ο Ισλαμικός, ο Σινικός, ο Ινδουιστικός, ο Ορθόδοξος, ο Βουδιστικός και ο Ιαπωνικός. Η θεωρία του περί της «Πολιτισμικής Συγκρούσεως» για την μεταψυχροπολεμική εποχή αποτέλεσε, σε μεγάλο βαθμό, την αντίπαλη άποψη από αυτή που διατύπωσε ο, επίσης φημισμένος πολιτικός επιστήμων, Φράνσις Φουκουγιάμα στο έργο του «Το τέλος της Ιστορίας» (1992). Το έργο και η σκέψη του Χάντιγκτον παραμένει σήμερα επίκαιρο περισσότερο απ’ όσο ποτέ άλλοτε. Το παρακάτω κείμενο αποτελεί απόσπασμα από το προαναφερθέντα βιβλίο του σχετικά με την μεταψυχροπολεμική Ελλάδα:

Η Ελλάδα δεν αποτελεί μέρος του Δυτικού πολιτισμού, αλλά υπήρξε η πατρίδα του Κλασσικού πολιτισμού, ο οποίος υπήρξε, με τη σειρά του, σημαντική πηγή του Δυτικού πολιτισμού. Στην αντιπαράθεση τους με την Τουρκία, οι Έλληνες θεωρούν τους εαυτούς τους ιστορικά υπερασπιστές του Χριστιανισμού. Σε αντίθεση με τους Σέρβους, τους Ρουμάνους ή τους Βούλγαρους, η ιστορία τους εκτυλίσσεται μαζί με την ιστορία της Δύσης. Παρόλα αυτά, η Ελλάδα αποτελεί εξαίρεση ως ορθόδοξος ξένος στους δυτικούς οργανισμούς. Δεν υπήρξε ποτέ ένα εύκολο μέλος ούτε για την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά ούτε και για το ΝΑΤΟ, και δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στις αρχές και τα ήθη και των δυο. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 και ως τα μέσα της δεκαετίας 1970 την κυβερνούσε μια στρατιωτική χούντα και δεν μπορούσε να μπει στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, μέχρι που άλλαξε και έγινε δημοκρατία. Συχνά οι ηγέτες της φαίνονταν ότι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να παρεκκλίνουν από τα δυτικά πρότυπα και να αντιτίθενται στις δυτικές κυβερνήσεις. Η Ελλάδα ήταν η φτωχότερη από όλα τα άλλα μέλη της Κοινότητας και του ΝΑΤΟ, ενώ συχνά επεδίωκε οικονομικές πολιτικές που φαίνονταν να αψηφούν τα μέτρα που επικρατούσαν στις Βρυξέλες. Η συμπεριφορά της Ελλάδας ως προεδρεύουσας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 1994 εξόργισε τα άλλα μέλη, και οι αξιωματούχοι της Δυτικής Ευρώπης χαρακτήρισαν λάθος το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι μέλος.

Στο μεταψυχροπολεμικό κόσμο, η πολιτική που ακολούθησε η Ελλάδα απέκλινε σημαντικά από αυτή της Δύσης. Το εμπάργκο κατά της Μακεδονίας αποδοκιμάστηκε δυναμικά από τις δυτικές κυβερνήσεις και είχε αποτέλεσμα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να ζητήσει την παραπομπή της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Όσον αφορά την σύγκρουση στην πρώην Γιουγκοσλαβία, η Ελλάδα διαχώρισε τη θέση της από τις πολιτικές των σημαντικότερων δυτικών δυνάμεων, υποστήριξε ενεργά τους Σέρβους και παραβίασε κραυγαλέα τις κυρώσεις που είχαν επιβάλει τα Ηνωμένα Έθνη εναντίων των Σέρβων. Με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και τη λήξη της κομμουνιστικής απειλής, η Ελλάδα είχε κοινά συμφέροντα με τη Ρωσία εναντίον του κοινού της εχθρού, την Τουρκία. Επέτρεψε στη Ρωσία να εγκαθιδρύσει σημαντική παρουσία στην ελληνική Κύπρο. Ως αποτέλεσμα «της κοινής τους ανατολικοορθόδοξης πίστης» οι Ελληνοκύπριοι υποδέχθηκαν Ρώσους και Σέρβους στο νησί. Το 1995 λειτουργούσαν στην Κύπρο περίπου δυο χιλιάδες επιχειρήσεις που ανήκαν σε Ρώσους. Ρωσικές και σερβοκροατικές εφημερίδες εκδίδονταν εκεί και η ελληνοκυπριακή κυβέρνηση πραγματοποιούσε σημαντικές προμήθειες όπλων από τη Ρωσία. Επίσης, η Ελλάδα μελετούσε με τη Ρωσία την πιθανότητα να φέρει πετρέλαιο από τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία στη Μεσόγειο μέσω ενός ελληνοβουλγαρικού αγωγού, παρακάμπτοντας την Τουρκία και άλλες μουσουλμανικές χώρες. Συνολικά, η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει πάρει έναν έντονο ορθόδοξο προσανατολισμό. Η Ελλάδα θα παραμείνει αναμφισβήτητα επίσημο μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Καθώς η διαδικασία της πολιτιστικής αναδιαμόρφωσης ενισχύεται, η συμμετοχή στους οργανισμούς αυτούς θα γίνεται αναμφισβήτητα λιγότερο σημαντική και θα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα για τα ενεχόμενα μέρη. Ο ανταγωνιστής της Σοβιετικής Ένωσης κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου εξελίσσεται σε ένα μεταψυχροπολεμικό σύμμαχο της Ρωσίας.

Χάρτης του μεταψυχροπολεμικού κόσμου, σύμφωνα με το 'Πολιτισμικό μοντέλο' του Χάντινγκτον