Άρθρο του Αμερικανού Justin Raimondo
Ο Τζάστιν Ρέιμοντο ανήκει σε αυτούς που θεωρούνε ότι η σχέση των ΗΠΑ με το Ισραήλ, πλέον, έχει αρχίσει να βλάπτει τις ίδιες τις ΗΠΑ και τα συμφέροντά τις. Έτσι, και με βάση την φιλελεύθερη πολιτική παράδοση η οποία αντιτίθεται στην σιωνιστική πολιτική του κράτους του Ισραήλ, ο Ρέιμοντο θεωρεί ότι η χώρα του πρέπει να επαναξιολογήσει την φιλο-ισραηλινή της στάση και να προσεγγίσει ξανά τα αραβικά κράτη. Κάτι τέτοιο δεν είναι διόλου απίθανο. Όμως, φυσικά, και το Ισραήλ από μέρους του θα πρέπει να προβεί και αυτό σε νέες συμμαχίες, έτσι ώστε να διαφυλάξει τα συμφέροντά του και, εν τέλει, την ίδια του την ύπαρξη. Ο 21ος αιώνας μας επιφυλάσσει αναμφισβήτητα αρκετές εκπλήξεις.
Ο ρόλος που διαδραματίστηκε από το Ισραήλ, ως ο καταλύτης του πολέμου στη Μέση Ανατολή, σχολιάστηκε προχθές από τον David Sanger της New York Times, υπογραμμίζοντας, επίσης, την σημασία της πρόσφατης απαίτησης από το Ισραήλ πιο αποτελεσματικών βομβών που παράγονται στις ΗΠΑ, καθώς επίσης και άδεια εισόδου πτήσεων στον Ιρακινό εναέριο χώρο σε περίπτωση πολεμικής σύρραξης με το Ιράν. Και τα δύο αιτήματα απορρίφτηκαν.
Από τότε, έχει κορυφωθεί η ένταση μεταξύ των δυο χωρών. Το πρώτο δημόσιο ξέσπασμα αυτής της έντασης σχετιζόταν με την απόφαση ψηφίσματος του ΟΗΕ, όταν ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός Ehud Olmert, περηφανευόταν στον κόσμο για τον τρόπο που μίλησε στον Πρόεδρο των ΗΠΑ, και την απαίτησή του για αποχή της Αμερικής από την ψήφο του Συμβουλίου Ασφαλείας. Αν και οι ΗΠΑ δεν αποκάλεσαν ανοιχτά ψεύτη τον Olmert, με τη στάση τις αρνήθηκαν να επιβεβαιώσουν το περιστατικό και ο εκπρόσωπος τύπου του State Department κατσάδιασε το Ισραήλ. «Τα σχόλια του Olmert», σχολίασε, «είναι απολύτως ανακριβή, 100%, παντελώς μη αληθή». Επίσης, συμβούλευσε την Ισραηλινή κυβέρνηση να ανακαλέσει.
Πνέει πραγματικά τα λοίσθια η Αμερικανο-Ισραηλινή «ειδική σχέση»; Αν μη τι άλλο είναι αυτή μια συνηθισμένη αντίδραση αυτού του τόσο «αγαπημένου ζευγαριού»; Ως συνήθως, τα μικροκαυγαδάκια μεταξύ των δυο περιορίζονταν πίσω από κλειστές πόρτες. Ο εν λόγω όμως διαξιφισμός διεξήχθη ανοιχτά στη διεθνή σκηνή και μια τέτοια συμπεριφορά δεν μπορεί παρά να είναι εξαιρετική. Δείχνει ότι συντελείται μια συνταρακτική αλλαγή της Αμερικάνικης πολιτικής, η οποία εξαναγκάζεται από τις παρούσες περιστάσεις, από την στάση του Ισραήλ, και γενικώς από την τελευταία όλο και πιο διογκωμένη ένταση, η οποία πάντα ήταν υπαρκτή, μεταξύ Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ.
Ο Matt Yglesias του Αμερικανικού Κέντρου Προόδου αποδοκίμασε την άξεστη συμπεριφορά του Olmert: «φαίνεται ότι το μόνο που κάνει είναι να γυρνά από δω και από κει κομπάζοντας για τα κατορθώματα του». Αν και αυτή η συμπεριφορά εμποδίζει, εν τέλει, την πραγματοποίηση των Ισραηλινών αιτημάτων, ο Yglesias έχει δίκιο: μας μαρτυράει πολλά. Μας μαρτυράει, ποιος έδινε συνήθως τις εντολές και ποιος ήταν ο εντολοδόχος.
Οι σχέσεις, όπως διαμορφώθηκαν κατά την διάρκεια της πρώτης, και αρκετής από τη δεύτερη, θητείας του Bush, πήραν μια ριζική τροπή στις τελευταίες μέρες της περιόδου Bush. Με την αποχώρηση των Νεοσυντηρητικών από τη διακυβέρνηση, σε κλίμα παταγώδους αποτυχίας, η απόκλιση των Αμερικανικών και των Ισραηλινών συμφερόντων έγινε δημοσίως γνωστή: κάτι τέτοιο, φυσικά, παλαιότερα ήτανε ακατόρθωτο να διακρίνει κανείς (πχ, η διευθέτηση της βίζας έδινε στους Ισραηλινούς απεριόριστα δικαιώματα διαμονής στις ΗΠΑ). Κάτι που δύσκολα περνά απαρατήρητο ήταν επίσης η σύλληψη δύο πολύ σπουδαίων αξιωματούχων του AIPAC, του Ισραηλινού λόμπυ. Και οι δυο τους είχαν κατηγορηθεί για κατασκοπεία, και ότι είχαν ως συνεργό τους τον Larry Fraklin, βετεράνο του μυστηριώδους «Office of Special Plans» του Douglas Feith, καθώς και έναν νεοσυντηρητικό της σχολής Ledeen. Ο Fraklin αποδείχθηκε ένοχος για κατασκοπεία και του δόθηκε ποινή 12 ετών, καθώς και η ευκαιρία για να κλέψει λίγο χρόνο, καταθέτοντας ως μάρτυρας στη δίκη κατά των δύο, του Steve Rosen (πρώην αρχιλομπύστα της AIPAC) και του Keith Weissman (ειδικός σε ζητήματα που αφορούν το Ιράν), οι οποίοι οδηγήθηκαν στην σύλληψη από δύο επιδρομές του FBI στα κεντρικά της AIPAC στην Ουάσιγκτον.
Φυσικά, στη δημόσια σκηνή όλα φαίνονται ακόμη μέλι-γάλα για τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, αλλά όταν έχουμε να κάνουμε με τον ζοφερό κόσμο της κατασκοπείας, οι ΗΠΑ προτίμησαν το μονοπάτι του πολέμου. Κοιτάξτε για παράδειγμα στην υπόθεση με τον Ben Ami Kadish. Έχουμε να κάνουμε με κάποιον κοντά στα ογδόντα του που με δυσκολία πλέον συμμετέχει στις συναντήσεις των εβραίων βετεράνων πολέμου, ο οποίος πρόσφατα οδηγήθηκε στο δικαστήριο και κατηγορήθηκε για κατασκοπεία, όπως και οι υπόλοιποι κατάσκοποι, για το Ισραήλ, που στρατολογήσανε και τον Jonathan Pollard. Παρεμπιπτόντως, ο Pollard θεωρείται ήρωας στο Ισραήλ, και μάλιστα υπάρχει και κάποιο μνημείο αφιερωμένο σε αυτόν, ή αν δεν κάνω λάθος, κάποιος δρόμος πήρε το όνομά του. Όπως και να ‘χει, η εκστρατεία για την απελευθέρωσή του συνεχίζεται: αυτή είναι μια πάγια απαίτηση της Ισραηλινής κυβέρνησης, που ωστόσο δεν έχει πραγματοποιηθεί.
Όπως αρκετοί παρατήρησαν, ωστόσο, ο Bush έδωσε χάρη σε έναν άλλο αξιοσέβαστο Ισραηλινό ήρωα (μετά τον θάνατό του), τον Charles Winters, έναν Αμερικανό πολίτη, που καταδικάστηκε το 1948 για την παραβίαση του συμφώνου Ουδετερότητας σχετικά με την προμήθεια όπλων από τις ΗΠΑ στην Παλαιστίνη, όπου οι δυνάμεις του Irgun και Haganah μάχονταν ενάντια στους Βρετανούς και τους Άραβες.
Αυτό όμως δεν είναι αρκετό για να ικανοποιήσει το Τελ Αβίβ. Το ζήτημα του Ιράν, καθώς και το ζήτημα του Κόλπου που έχει δημιουργήσει χάσμα ανάμεσα στις ΗΠΑ και το Ισραήλ, όλο και θα μεγαλώνει: αυτό συμβαίνει, διότι τα συμφέροντα των ΗΠΑ συγκρούονται όλο και πιο πολύ με τα συμφέροντα του Ισραήλ. Η αρχή έγινε με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και επιδεινώθηκε μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της Ενδεκάτης Σεπτεμβρίου.
Αν και στην αρχή κυριάρχησε το αίσθημα του «είμαστε όλοι Ισραηλινοί τώρα», όπως θριαμβολογούσε και ο Marty Peretz, αυτό δεν συνεχίστηκε και ούτε θα μπορούσε να συνεχιστεί, διότι οι σχέσεις των ΗΠΑ και του μουσουλμανικού κόσμου, και πιο συγκεκριμένα με τις αραβικές χώρες της Μέσης Ανατολής, από εκείνη τη στιγμή βρέθηκαν στο επίκεντρο. Στην πραγματικότητα οι Ισραηλινοί επισκιάστηκαν: ορκιστήκαμε να νικήσουμε και να καταστρέψουμε την al-Qaeda, αλλά αυτό δεν θα ήταν δυνατό χωρίς την βοήθεια των Αράβων. Στην μάχη ενάντια στον bin Laden, προβιβάσαμε την σημασία των Αράβων συμμάχων μας, σε βάρος του Ισραήλ.
Ενώ, φαινομενικά, οι ΗΠΑ εμφανίζονται να είναι στενά δεμένες με το Ισραήλ, οι δρόμοι τους παρεκκλίνουν όλο και πιο πολύ. Ο κλονισμός μεταξύ του Λευκού Οίκου (επί Bush) και των Ισραηλινών έχει επιταχυνθεί και με την αβεβαιότητα της αυριανής κυβέρνησης, όπου είναι αβέβαιο το τι θα φέρει η διαμάχη για την εξουσία μεταξύ των ρεαλιστών και λικουντνικών [Likud, κόμμα του Ισραήλ στα δεξιά του πολιτικού φάσματος].
Η επίθεση στη Γάζα βρήκε εντελώς απροετοίμαστο τον ΟΗΕ και αναζωπύρωσε τις εντάσεις μεταξύ ΗΠΑ – Ισραήλ. Αυτό που σηματοδοτούνε τα γεγονότα στη Γάζα είναι μια στροφή για το Ισραήλ, ένα καθαρό σπάσιμο, από την προηγούμενη κατάσταση καθεστώτος δορυφόρου της Αμερικής στη Μέση Ανατολή. Ξεκάθαρα πλέον βαδίζουνε μόνοι τους, κηρύσσοντας έναν πόλεμο ολοκληρωτικής βίας προς όλους τους γείτονές τους. Οι επεκτατικές του βλέψεις του Ισραήλ έχουνε πάρει τελευταία τεράστιες διαστάσεις, όπως σημείωσε πρόσφατα και ο Seymour Hersh, στην αποκάλυψή του για τις δραστηριότητές του στο Κουρδιστάν. Επίσης το ότι οι πηγές του Hersh προέρχονταν μέσα από τις υπηρεσίες πληροφοριών και από κυβερνητικούς κύκλους μαρτυράει πολλά για την αυξανόμενη απόκλιση ΗΠΑ και Ισραήλ.
Τα γεγονότα μας δείχνουν μια δραματική κλιμάκωση, και η Γάζα είναι μόνο η αρχή. Μπορεί το Ισραήλ να ισχυρίζεται ότι αντιπροσωπεύει τη Δύση και ότι αξίζει την υποστήριξή μας, αλλά στην πραγματικότητα απομακρύνεται όλο και πιο πολύ από τη Δύση, και μοιάζει περισσότερο με ένα τυπικό δεσποτικό μεσανατολικό κράτος, κεκαλυμμένο με το μανδύα μιας υποτιθέμενης «δημοκρατίας». Η απαγόρευση των αραβικών κομμάτων, καθώς και η άνοδος του Avigdor Lieberman, ενός ρατσιστή και θεοκράτη, σε κορυφαίο Ισραηλινό πολιτικό, μαρτυράει ποιο είναι το μέλλον της φιλελεύθερης δημοκρατίας στο Ισραήλ. Στην μανιώδη εκστρατεία των Ισραηλινών για επέκταση και πραγματοποίηση του ονείρου τους για ένα «Μεγάλο Ισραήλ», το επιχείρημα ότι αποτελούνε την μόνη δημοκρατία της περιοχής γίνεται όλο και πιο κενό.
Πηγή: AntiWar
No comments:
Post a Comment